بچه‌های ما می‌فهمند
کلام: دکتر علی شریعتی
موسیقی: حسین حدیثی
عکس: رضا حدیثی
مردمی هستیم که مسخره کردن‌مان خیلی خوب است. حتی هر روی‌داد ناگواری را با سخره رد می‌کنیم، جوک می‌کنیم. از قضا ید طولایی هم در «نخبه‌کشی» داریم که قهرمانان و اندیش‌مندان خود را هم مسخره می‌کنیم.
با وجود این‌که در شوخی چندان مرز نمی‌شناسم، و تفاوت نسلی و اندیشه‌ای با دکتر شریعتی دارم، ولی هجمه‌ی هزلیات به شخص او، یا افراد دیگر مثل سلیمان پیامبر، یا حتی اقوام لر و ترک و غیره را نمی‌توانم به ساده‌گی برای خود توجیه کنم. گرچه مشخص است که در این گفتمان خاص (شریعتی)، طنز تیز به سوی روش «جعل احادیث و جملات قصار و شعار دادن» است، اما چهره‌ی موضوع طنز را بیش از اندازه خدشه‌دار می‌کند.
فکر می‌کنم اگر به شوخی از شریعتی یاد می‌شود - که خود نیز فرد شوخی بود ـ، بی‌راه نیست اگر خود کلام او نیز، در قالب زبان همان مخاطب عام، شنیده شود.