محمد اصفهانی ـ سكاڵای هیجران ـ کردی

زین گونه ام که در غم غربت شکیب نیست به‌م جۆره‌م كه‌ له‌ غه‌می غوربه‌ت ‌بر و ئارام نیه‌ گر سر کنم شکایت هجران غریب نیست گه‌ر سه‌ر بده‌م سكاڵای هیجران سه‌یر نیه‌ جانم بگیرو صحبت جانانه ام ببخش ، یارا گیانم بكێشه‌ و گفتوگۆی گیانانه‌م ببه‌خشه‌ ، ئه‌ی یار که از جان شکیب هست وز جانان شکیب نیست كه‌ له‌ گیان ئارامی هه‌یه‌ و له‌ گیانان ئارامی نیه‌ گمگشته ی دیار محبت کجا رفت ونبووی مه‌مله‌كه‌تی موحیبه‌ت بۆ كوێ رۆیشت نام حبیب هست و نشان حبیب نیست ناوی خۆشه‌ویست هه‌یه‌ و نیشانه‌ی خۆشه‌ویست نیه‌ عاشق منم که یار به حالم نظرنکرد عاشق منم كه‌ یار سه‌یرێكی حاڵی نه‌كردم ای خواجه درد هست ولیکن طبیب نیست ئه‌ی خواجه‌ ده‌رد هه‌یه‌ به‌ڵام دكتۆر نیه‌ آسیمه سر رسیدی په‌رێشان هاتی از غربت بیابان له‌ غوربه‌تی بیایان دلخسته دیدمت در دڵ ماندوو بینیتم ‌ آوار خیس باران وێران و خوساو له‌ ژێر باران وا مانده در تبی گنگ بێ ده‌رمان له‌ تایه‌كی نه‌ناسراودا ناگه به من رسیدی له‌ ناكاو به‌ من گه‌یشتی من خود شکسته از خود منێكی شكاو له‌ خۆما در فصل نا امیدی له‌ وه‌رزی نائومێدی در برکهء دو چشمت له‌ جۆگه‌له‌ی دووچاوتدا نه گریه و نه خنده نه‌گریان و نه‌ پێكه‌نین گم کرده راه شب را ڕێگای شه‌وی ونكردووه‌ سرگشته چون پرنده سه‌رلێشێواو وه‌ك باڵنده‌ من ره به خلوت عشق هر گز نبرده بودم من پێم نه‌نابووه‌وه‌ ڕێگای چۆڵه‌وانی عیشق پیدا نمیشدی تو تۆ په‌یدا نه‌ده‌بوویت شاید که مرده بودم ڕه‌نگه‌ مردووبێتم من با تو خو گرفتم من خوم به‌ تۆه‌وه‌ گرتبوو از خنده ات شکفتم له‌ پێكه‌نینتا پشكوتم چشم تو شاعرم بود چاوی تۆ شاعیرم بوو تا این ترانه گفتم تا ئه‌م گۆرانیه‌م وت در خلوت سرایم له‌ دیوه‌خانی خه‌ڵوه‌تمدا یک باره پر کشیدی له‌ ناكاو باڵت گرت آن گاه ای پرنده له‌و كاته‌ ئه‌ی باڵنده‌ بار دگر پریدی جارێكی تر فڕیت