ایرودینامیک خودروهای قدیمی به روش‌ها و اصول مرتبط با طراحی خودروها با تأکید بر جریان هوا و مقاومت هوایی مربوطه می‌پردازد. در خودروهای قدیمی، به دلیل کمبود منابع و تکنولوژی های پیشرفته‌تر، اصول و تکنیک‌های ساده‌تری در طراحی ایرودینامیکی مورد استفاده قرار می‌گرفت. خودروهای قدیمی معمولاً دارای سطوح مسطح، لبه‌های تیز و طراحی‌های کلاسیک بودند. این طرح‌ها به شدت مقاومت هوایی را افزایش می‌دادند و باعث کاهش کارایی و سرعت خودرو می‌شدند. علاوه بر این، معمولاً نواحی نامنظم، ماست و جزئیات غیرضروری در ساختار خودروهای قدیمی وجود داشتند که باعث ایجاد جریان‌های ناهمگن و آشفته در اطراف خودرو می‌شدند و مقاومت هوایی را افزایش می‌دادند. در ایرودینامیک خودروهای قدیمی، مفهومی مانند کرانه جلو (frontal area) نیز مدنظر قرار می‌گرفت. این مفهوم به معنای سطح قابل رؤیت از جلوی خودرو است و میزان مقاومت هوایی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در خودروهای قدیمی، کرانه جلو معمولاً بزرگ بود و باعث افزایش مقاومت هوایی می‌شد.