مبارزه با تنبلی می تواند یک مبارزه واقعی با آسیب های روحی باشد. ما می خواهیم آن بی علاقگی را کنار بگذاریم ، اما با وجود تلاش ما تنها کاری که می توانیم انجام دهیم این است که خود را در مقابل تلویزیون یا کارهای دیگر رها می کنیم و آن کار خود را به تعویق می ندازیم و بعد خود را سرزنش می کنیم و مغزمان به شدت درگیر احساسات منفی و سرکوبگر می شود، حتماً درمانی وجود دارد! یا ما در برابر تنبلی خود برای همیشه محکوم به فنا هستیم؟!