مقایسه صراط ابراهیم(ع) وامام حسین(ع)️ قرآن نقل می کند وقتی خداوند حضرت‌ابراهیم(ع) را در همین صراط امتحان می کند، به او امر می کند که زن و فرزندش را ببرد و در یک بیابان بگذارد. حضرت‌ابراهیم(ع) فرمان می برد، امّا می گوید: «رَبَّنَا إِنِّی أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّیتِی بِوَادٍ غَیرِ ذِی زَرْعٍ عِنْدَ بَیتِكَ الْمُحَرَّمِ»؛1️خدایا! چنین کردم امّا در اینجا هیچ آب و علفی نیست. سؤال، مگر خدا نمی بیند؟ حضرت‌ابراهیم(ع) قهرمان توحید است؛ شوخی نیست. بعد هم خودش برمی گردد و دیگر از صحیح و سالم بودن هاجر و حضرت‌اسماعیل(ع) خبری ندارد. این، آزمایش اوست و او به دستور عمل می کند و هیچ تخلّف نمی کند. حضرت‌ابراهیم(ع) همان مقام برزخیّت را که مربوط‌به کُمّل اولیای خداست دارد و در صراط حرکت می کند. امّا نگاه کنید در این مطالب ریزه کاری های قابل تأمّلی هم هست. در ماجرای ذبح فرزندش، صورت حضرت‌اسماعیل(ع) را زمین می گذارد که در آن لحظه او را نبیند. یک سنخ خصوصیّات در او وجود دارد. امّا نسبت‌به معصومین(ع)، به خصوص امام حسین(ع) اصلاً و ابداً حجب نورانی مطرح نیست. اصلاً هیچ جا از امام‌حسین(ع) شنیده نشده که بگوید: خدایا! زن و بچّه ام را در بیابان بی علف گذاشتم. ابراهیم(ع)، زن و بچّه را گذاشت و رفت و خبر از حال‌شان نداشت. امّا جلوی چشم امام حسین(ع) این زن و بچّه ها سه روز از عطش پرپر می زدند و یک کلمه امام حسین(ع) از وضعیت ایشان نگفت که «رَبَّنَا إِنِّی أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّیتِی بِوَادٍ غَیرِ ذِی زَرْعٍ». امتیاز امام حسین(ع) خیلی بیش از این‌هاست. 1️ سورۀمبارکۀ ابراهیم، آیۀ 37 ️️️️️ #مجموعه_نقش